Refleksologia stóp to nie tylko subtelna sztuka i fascynująca nauka, ale także niezwykle skuteczna forma terapeutycznego masażu stóp – jedna z podstawowych form medycyny alternatywnej.
To nauka, ponieważ u jej podstaw leżą badania fizjologiczne i neurologiczne. To sztuka, ponieważ skuteczność zabiegów zależy w głównej mierze od zręczności terapeuty, umiejętności wykorzystania posiadanej wiedzy i jego współpracy z pacjentem.
Refleksoterapia stóp stanowi holistyczną metodę leczenia i jako taka wymaga traktowania człowieka jak niepodzielnej całości, obejmującej ciało, umysł i ducha. Sztuki masażu reflektorycznego nie można mylić z klasycznym masażem stóp i ciała, jest to bowiem specjalna technika uciskania precyzyjnie określonych punktów reflektorycznych stopy, która powstała w oparciu o założenie, że owe punkty odpowiadają określonym częściom ludzkiego ciała. Ponieważ stopy stanowią mikrokosmos organizmu, układ odpowiedników poszczególnych jego elementów jest podobny.
Strefy refleksoryczne – odpowiedniki części ciała – najłatwiej zlokalizować na stopach. Zajmują duże obszary i są bardziej charakterystyczne, łatwiej je więc stymulować przez energiczne uciskanie palcami. Taka stymulacja potencjału zdrowotnego wywołuje zmiany fizjologiczne w organizmie, tak więc stopy mogą odgrywać istotną rolę w osiągnięciu i zachowaniu lepszego stanu zdrowia.
Łatwość prowadzenia refleksoterapii stóp nie neguje jej skuteczności. Zabieg nie wymaga używania specjalistycznego sprzętu medycznego, ani wieloletniego treningu. Dobry terapeuta powinien mieć jedynie silną i wrażliwą parę rąk oraz intuicję. Powinien też odczuwać współczucie dla chorego, umieć zrozumieć ludzką naturę. I naprawdę pragnąć pomóc pacjentowi – złagodzić odczuwany przez niego ból i cierpienie.
Więź między pacjentem a terapeutą, która powstaje w trakcie zabiegów, jest jednym z najistotniejszych aspektów procesu leczniczego. W procesie tym terapeuta odgrywa rolę mediatora – uaktywnia potencjał zdrowotny pacjenta.
Refleksoterapeuci, których celem jest doprowadzenie organizmu do stanu równowagi, nie wyodrębniają choroby i nie leczą jej objawowo. Nie skupiają się też na stwarzającym problemy narządzie czy układzie, ale rozważają zaistniałą dolegliwość w kontekście całego organizmu.
Terapia refleksoryczna nie może spowodować szkodliwych efektów ubocznych. Pomimo tego szczególną ostrożność powinny zachować osoby cierpiące na zakrzepicę (masaż może bowiem poruszyć skrzep) oraz cukrzycę, zwłaszcza jeśli przyjmują zastrzyki z insuliny (istnieje możliwość uaktywnienia trzustki, co jest zresztą pozytywnym efektem terapii, prowadzącym do zmniejszenia ilości podawanej choremu insuliny). Natomiast do przeciwwskazań bezwzględnych zaliczymy np. osoby po przeszczepach narządów (refleksoterapia podnosi odporność organizmu, co może stanowić ryzyko odrzucenia przeszczepu biologicznego przez organizm chorego), kobiety w ciąży zagrożonej, diabetycy ze stopą cukrzycową. Inne ograniczenia w stosowaniu refleksoterapii związane są z reakcją pacjenta na masaż i właściwą dla każdego barierą bólu.
Czasami do zrównoważenia funkcji życiowych organizmu wystarczy zaledwie kilka sesji terapeutycznych w ciągu roku, w stanach poważniejszych i przewlekłych – kilka serii zabiegowych. Bardzo dobre wyniki osiąga się w procesie leczenia dzieci, które są naturalnie odprężone i wrażliwe – ich organizmy są bardziej podatne na stymulację.
Przygotowała
masażystka, refleksolog stóp
Małgorzata Dulińska